Zabieg -pobyt na chirurgii

Witam serdecznie.
 Ostatnie dni były dla nas znowu stresujące.Wczoraj  wróciliśmy ze szpitala w Lublinie , gdzie byliśmy od czwartku ,a dokładnie był to oddział chirurgii  dla dzieci.

Maja miała usunięty vascu port,o którym pisałam już tak dużo razy ,że jest uszkodzony.
Zabrali Maję o godz 9:50 ,a wróciła dopiero o 12:00 stresu dużo,a zwłaszcza dlatego,że   Maja ma bardzo niskie TSH  (  wtórna niedoczynność tarczycy) i anestezjolog nie chciała nam wyrazić zgody na narkozę za bardzo,ale ostatecznie podpisała i zabrali Majeczkę na stół.
Była niezmiernie dzielna wcale nie płakała kiedy  została zabrana od nas,wiedziała ,że będziemy na nią czekać ,wiedziała ,że dostanie  głeboką narkozę i będzie spała,że nie poczuje bólu.
Przyjechała już wybudzona i opowiadała zachrypniętym głosem ,że Panie jej dały do przytulenia lalkę barbie,że było tam dużo,,chłopaków" (tutaj prawdopodobnie  lekarzy ,pielęgniarzy  lub podobnie :) dla Mai to chłopaki,Mówiła ,że nic ,a nic nie płakała )



Rana  po wyjęciu portu zeszyta ,szwy do wyciągnięcia za ok tydzień.Boli,ale   to naturalne,Maja tylko wciąz mówi,że boli ją port,nie może uwierzyć ,że juz go nie ma.

Wyszliśmy do domu kilka godzin po operacji ,
bo Maja dobrze się czuła.w zasadzie to już godzinę po chciała wstawać i chodzić,
nie wspominając o piciu i jedzeniu,nie mogła wytrzymać i trochę się nawet obraziła,że jej nie pozwalają.
Jesteśmy w domu  i cieszymy się ,że wszystko poszło ok ,że  organizm poradził sobie
z narkozą.

Wiadomo ,że  każda operacja
 i głęboka narkoza

jest bardzo niebezpieczna
i podpisując zgodę  na nią ,musimy wiedzieć czym to grozi,tym bardziej kiedy organizm jest tak wyniszczony  po przeszczepie
 i długotrwałym leczeniu sterydami ,chemią ...  ,no i  ta niedoczynność tarczycy.
W tej sytuacji narkoza była  wysokiego ryzyka,dlatego tak bardzo się obawialiśmy czy Maja się wybudzi.
Nie wiemy też co było nie tak z tym portem,co się z nim stało,czy nie było skrzepów,narośli...
Zapomnieliśmy o to zapytać.
  Kolejna wizyta w szpitalu już wkrótce  bo 5 lutego,mamy wizytę na transplantologii,a 17 lutego  wyjeżdżamy na kilka dni w celu diagnostyki na oddział endokrynologii też w Lublinie.
Zaliczymy chyba większość oddziałów w tym szpitalu .
  Dziękujemy z całego serca tym ,którzy w tych trudnych dla nas chwilach byli z nami,
wspierali dobrym słowem.

 Trzymajcie jeszcze kciuki 29 stycznia,będzie to wtedy trudny dzień dla mnie samej.
Co nas nie zabije to nas wzmocni. :)